Historia druga

 Oglądając zdjęcia z jego ślubu czułam się tak jakbym przegrała życie. W tym momencie wszystko straciło dla mnie najmniejszy sens. Po raz kolejny... On ułożył sobie życie, znalazł kobietę, która spodziewa się jego dziecka. A ja? Byłam sama jak palec. Od momentu naszego rozstania minęły długie cztery lata. Mimo upływu czasu nie potrafiłam wymazać go z pamięci. Wydawało mi się, że on jest przy mnie, codziennie rano budzi mnie pocałunkiem, tuli mnie do snu... Chwile, które spędziliśmy razem wryły się w głęboko w moje serce. Może to głupie, ale cały czas widziałam jego oczy, które wpatrywały się w moje, czułam dotyk i smak jego ponętnych ust, dotyk dłoni... Nie mogłam tego znieść. On nadzwyczaj szybko uporał się z tragedią, którą razem przeżyliśmy. Byliśmy razem trzy lata. W tym czasie zdążyliśmy się pokochać, kłócić, rozstać i wrócić do siebie. Jednak nie potrafiliśmy wziąć się w garść po tym, co nas spotkało. Ja płakałam w dzień i w nocy. Nie przejawiałam ochoty do rozmów, do przebywania w jego obecności. Odsuwałam się od niego. Wiedziałam to, jednak nic nie mogłam z tym zrobić. On próbował do mnie dotrzeć, ale stracił cierpliwość. Emocje wyładowywał na treningach i meczach. Gdy wracał do domu ja udawałam, że śpię. Wtedy wydawało mi się, że mam do tego pełne prawo. Dziś wiem, że zachowywałam się irracjonalnie. W końcu nie tylko ja straciłam synka...

 Nigdy nie lubiłam cmentarzy. A jeszcze bardziej znielubiłam to miejsce odkąd przychodzę do swojego synka. Zmarł cztery lata temu... W okresie mojej ciąży wszystko było dobrze, rozwijał się prawidłowo, był zdrowy... Oszalałam ze szczęścia, bo do jego pełni brakowało nam dziecka. On był ze mną, wspierał, chodził dumny jak paw, płakał ze szczęścia podczas każdego badania USG... Jednak parę dni po porodzie pojawiły się komplikacje. Zmarł we śnie. Śmierć łóżeczkowa... Nie mogłam się z tym pogodzić. Wpadłam w histerię. Zamiast przyjmować do siebie ludzi, odpychałam ich. On naprawdę się starał. Też cierpiał, ale przede mną chciał być silny, nie chciał pokazywać słabości... Parę razy widziałam go jak płakał. Jednak nie robił tego przy mnie. Robił to w nocy. Siedział po ciemku w salonie. Mogłam wtedy pokazać mu, że wiem, że rozumiem, że on też cierpi. Nie zrobiłam tego, czego ogromnie żałuję. Jestem pewna, że gdyby nie moja duma nadal bylibyśmy razem. Pewnego dnia nie wytrzymał. Powiedzieliśmy sobie parę ostrych słów, po których on złapał za walizkę, zabrał wszystkie swoje rzeczy i wyprowadził się. Od tego momentu go nie widziałam, nie miałam z nim żadnego kontaktu. Wiedziałam, co nieco z telewizji i Internetu. Między innymi to, że ułożył sobie życie. Teraz ma żonę i niedługo zostanie ojcem...

Na cmentarzu również się nie widywaliśmy. Przychodziliśmy tak, żeby nie spotkać się ze sobą. Jednego nie mogłam przeboleć. Tego, że mimo upływu lat nadal go kocham... Kciukiem otarłam łzy i otrząsnęłam się ze wspomnień. Zmierzałam właśnie w kierunku grobu mojego synka. Dziś, w czwartą rocznicę jego śmierci. W dłoni trzymałam znicz z małym aniołkiem. Nie mogłam pogodzić się z jego stratą. Miałam nadzieję, że będę sama tak jak zawsze. Po prostu chciałam zapalić znicz, pomodlić się, a później usiąść na ławeczce i porozmawiać z nim jak to miałam w zwyczaju. Jednak przy grobie ktoś już stał...

 Co roku to samo uczucie...Wpatrując się w tablicę nagrobną mojego synka wszystko wraca do mnie ze zdwojoną siłą. Zastanawiam się, co zrobiliśmy źle, że nagle wszystko się posypało. Na początku obwiniałem o to Patrycję, wszystko zwalałem na nią. Miałem jej za złe, że tak się zachowywała. Odpychała mnie od siebie, nie chciała rozmawiać. Wolała sama uporać się z tą tragedią, choć nie dawała sobie rady. Wiedziałem o tym doskonale. Próbowałem jej pomóc, dogadać się, ale wszystkie moje próby na nic się zdały. Ja również bardzo mocno przeżywałem to wszystko, jednak przy niej nie okazywałem swoich słabości. Nagromadzone emocje tłumiłem w sobie, aby później wyładować je podczas treningów i meczów. Może w tym momencie popełniłem błąd. Może powinienem pokazać jej, że ja również cierpię. Może wtedy byłoby inaczej... Jednak nie zrobiłem tego. Po paru poważniejszych kłótniach, ostrych słowach nie wytrzymałem. Spakowałem swoje rzeczy i wyprowadziłem się. Od tamtego czasu nie mieliśmy kontaktu. Ja po dwóch latach otrząsnąłem się z przeżytej tragedii, znalazłem kobietę, którą pokochałem całym sercem. Wzięliśmy ślub, a niedługo zostaniemy rodzicami. Po stracie małego na początku ciąży mojej żony bałem się, że historia się powtórzy, ale wybiła mi to z głowy. Oczywiście wiedziała o wszystkim i podnosiła na duchu. Z chęcią razem ze mną odwiedzała cmentarz, bowiem doskonale zdawała sobie sprawę z tego ile to dla mnie znaczy...

Nie miałem pojęcia, co stało się z Patrycją. Może podobnie jak ja ułożyła sobie życie? Życzyłem jej tego z całego serca, ponieważ zasługiwała na szczęście. Należało się jej od życia po tym, co przeszła. Kilka razy myślałem o tym jak potoczyłyby się sprawy, gdybyśmy wspólnie się podnieśli. Miałem w głowie jeden scenariusz. Jesteśmy razem, bierzemy ślub i staramy się o kolejne dziecko i jakoś funkcjonujemy. Jednak tak się nie stało, a ja wziąłem się w garść. Teraz, w czwartą rocznicę śmierci naszego synka stoję przed jego grobem i modlę się. I proszę o to, żeby zaopiekował się swoją mamą i miał na nią oko. Kiedy skończyłem dałem wygnał Oli, że czas już iść...Odwróciłem głowę i odebrało mi mowę. Patrycja...

 Myślałam, że mam zwidy. To przecież niemożliwe. Od czterech lat nie spotkaliśmy się na cmentarzu, więc dlaczego dziś? Przełknęłam ślinę i ruszyłam w ich stronę. Jego żona wyglądała kwitnąco w zaawansowanej ciąży, on również prezentował się niczego sobie. Gdy spoglądałam na niego wszystkie wspomnienia odżyły, a chwile spędzone razem stały się wyraźniejsze. Próbowałam się od tego uwolnić, ale nie potrafiłam.

- Cześć... - powiedziałam niepewnie uciekając wzrokiem.

- Hej - odpowiedział. - To moja żona Ola, a to Patrycja - Przedstawił nas sobie. Lekko uśmiechnęłam się do jego wybranki życiowej jednocześnie myśląc, że ma ogromnego farta. Ja straciłam go przez własną głupotę i próżność. Odwzajemniła gest.

- Piotrek, ja zaczekam w samochodzie - odezwała się i odeszła.

- Widzę, że u ciebie wszystko w porządku - zagadnęłam. - Za ile miesięcy zostaniecie rodzicami?

- Za dwa - na jego usta wpłynął uśmiech. - A ty? Ułożyłaś sobie życie? Jesteś z kimś?

- Nie... -  westchnęłam. - Nie mam siły. Boję się, że historia się powtórzy.

- Patrycja nie możesz tak myśleć... Musisz wierzyć, że wszystko będzie dobrze. Zasługujesz na szczęście jak mało kto, naprawdę.

- Dzięki, że tak mówisz, ale nie jestem w stanie. Ciągle przed oczami stają mi wydarzenia z przeszłości, a dziś... - zaczęłam, jednak nie skończyłam. Z moich oczu poleciały łzy. Nie chciałam tego. - Przepraszam. Wiem, że nie lubisz jak płaczę.

- Daj spokój - delikatnie objął mnie ramieniem. - Jak sobie radzisz?

- Jakoś. Niekiedy jest lepiej, niekiedy gorzej. Cieszę się, że ty ułożyłeś sobie życie z kobietą, która na ciebie zasługuje. Z biegiem czasu zdałam sobie sprawę z tego, że ja nią nie byłam.

- Patrycja, wiemy jak było. I proszę cię, nie wracajmy do tego. To było dawno. Łączą nas wspomnienia i...

- Byłam taka głupia - jęknęłam.- Pewnie nie wiesz, że ja wiedziałam o tym, że cierpisz. Widziałam jak płaczesz po nocach, nie chcąc bym to zauważyła. Teraz wiem, że ja zachowywałam się jak skończona idiotka, podczas gdy ty również cierpiałeś. Nie doceniłam tego, a teraz żałuję. Jednak nie cofnę tego...

- Nie miałem pojęcia - powiedział uśmiechając się smutno. - Ale masz rację. Nie cofniemy tego. Musimy nauczyć się z tym żyć. Ja czynię kroki w tym kierunku. Mam nadzieję, że ty zrobisz to samo. A teraz cię zostawiam, bo chyba chcesz pobyć sama z naszym synkiem.

- Tak, masz rację.

- Powodzenia Patrycja. Zawsze będę o tobie pamiętać - rzucił i poszedł sobie.

Patrzyłam na jego sylwetkę, która z każdą minutą stawała się coraz odleglejsza i mniejsza.

- Powodzenia Piotrek. Zawsze będę cię kochać...

****

Witam ;*

Dwa tygodnie przerwy i czas na publikację historii drugiej :D Myślę, że jak wszystko dobrze pójdzie to właśnie nowe będą pojawiały się w takim odstępie czasowym. Pasuje Wam? ;) 

Wiem, że znów smutna. Postaram się, żeby kolejna zakończyła się inaczej, lepiej :D 

Naprawdę mam w głowie masę pomysłów na takie i takie, więc nie pozostaje nic innego jak tworzyć :D

Dziś kolejny mecz Polski z USA ;) I kolejne nerwy... Mam nadzieję, że dziś będzie wygrana za trzy punkty obfitująca jak zwykle w wielkie emocje :D Tylko z umiarem, żeby moje i Wasze serca to wytrzymały :D 

Pozdrawiam ;*